HAYALLERİM VE BEN

“Meraklanma. Hepimiz aynı değil miyiz başından beri. Başladığımız yol da aynı, yolun sonunda varacağımız kapı da. Seni farklı kılan bu yolu nasıl geçtiğin, nasıl ilerlediğin sadece. Unutma bu hayatta sen, gerçeğinle varsın. Ama düşlerin kadar, düşlerinle yaşarsın.”

Yukarıdaki cümleler geçen sene temmuz ayında yazdığım bir yazıdan alıntı. Sevgili ilham perisi, beni “hayaller” konusunda mimlediğinde aklıma ilk bu cümleler gelmişti. Bende yazıya başlamadan önce buraya eklemek istedim.


Çok büyük hayallerim olmadı. Ama hep hayallerde yaşadım. Evet bu cümleler biraz tezat görünse de birbirine, aslında demek istediğim tam da bu. Şöyle anlatmaya çalışayım efendim; çok büyük hayallerim olmadı derken kariyer, yaşam standartı, evlilik, yurtdışı projeleri ya da herhangi bir hobiye yönelik profesyonel çalışmalar anlamında büyük şeyler düşünüpde istemedim hiçbir zaman. Bu durum ne kadar ailemi hayal kırıklığına uğratmış olsa da ben olduğum yerden, şu andaki konumumdan memnunum. Hep hayallerde yaşadım derken de, gündüzleri zaman zaman gözüm açık kapılmalarım dışında, özellikle geceleri yastığa kafamı koyduğumda mutlaka olan, olmuş veya olacak olayları kendi belleğimin sahnesinde kendi kurgum eşliğinde senaryolara döküp, sık sık başrol oyuncularını ve replikleri değiştirip bir film gibi seyretmişliğim çok oldu ve hala da oluyor.

Geçmişe dönüp baktığımda hayallerimin bir kısmını gerçekleştirdiğimi, bir kısmının yarı yolda takılıp kaldığını, bir kısmının da sanki hiç düşünülmemiş, adı bile geçmemiş gibi belleğimin arka odalarından birinde, anahtarı kaybolmuş bir sandık içinde kitlenip kaldırıldığını görüyorum. İşte bunlardan bazıları:

*Çok istememe rağmen bir bisikletim olmadı. Bunun nedeniyse erkek kardeşimin aniden vefat etmesiyle ailemin sırf beni korumak anlamında üzerime çok düşmesiydi. Bırakın bisikleti uzun bir süre sokağa bile çıkamadığımı ve balkon demirlerinin arasından dışarıda oynayan çocukları seyrettiğimi çok iyi hatırlıyorum. En nihayet dışarı çıkmaya başladığımda da bisiklet hevesimi arkadaşlarımın bisikletlerine gizli gizli binerek gidermeye çalıştım ve sonrasındaysa yerini başka hayaller aldı.

*Ortaokulda bir dönem voleybol kursuna yazılmayı ve profesyonel anlamda bu spor dalıyla uğraşmayı çok istemiştim. Ama bu seferde kursun okul sonrası olması, idmanların uzun ve yoğun sürmesi, eve gidişimin çok geç saate kalması ve ne yazık ki beni eve götürecek servis ücretini karşılama anlamında maddi durumumuzun olmaması bu hayalimi başlamadan bitirdi. Bende diğer ilgi alanım olan ve çok fazla maddi ve zamansal anlamda sorun yaşatmayan futbolu tercih ederek okul turnuvasına katıldım ve takımımız turnuva birincisi oldu.

*Lisede çok istediğim müzik yarışmasına katılıp ilk defa bir sahnede ve kalabalık önünde sarkı söylemeyi becerebildim. Dereceye giremesem bile müzik hocamın iyi bir mezzo soprano olduğumu ve iyi bir kulağım olduğunu söylemesi bana yetti de arttı bile…

*Yine küçüklüğümden beri hayalim olan bateri çalmayı bu konuda sağlam kişilerden bir süre ders almama ve hatta hala dostluğumun sürdüğü Engin Yörükoğlu gibi Türkiye’nin en iyi bateristlerinden biriyle uzun süre birlikte çalışmama rağmen özel nedenlerden ötürü devam ettiremedim.

*Gazetecilik okumak ortaokuldan beri hayalimdi ve bunu gerçekleştirdim de. Ama sonrasında yaşadığım bir takım hayal kırıklıkları, beklentilerimin gördüklerimle uyuşmaması, hatalı tercihler ya da doğru tercihlerin hatalı insanlar tarafından harcanması vb nedenlerden ötürü şu anda kendi mesleğimi yapmak yerine uzun zamandır başka bir sektörde çalışıyorum.

*İlk kadın spor köşe yazarı olamadım belki ama en azından TRT’de bir süre spor muhabirliği yaparak birazcık da olsa hevesimi almış oldum.

İşte bunlar benim olmuş, yarım kalmış veya hiçbir şekilde başlamamış hayallerimden bazıları…Şu anda da olmasını dilediğim iki hayalim var elbette. İlki eğer dünyaya bir daha gelirsem ve eğer bu sefer beni kan tutmuyor olursa profil uzmanı olmak. Tamam bu biraz hayaldışı gibi oldu kabul o zaman daha gerçeğe yakınını söyleyeyim. İçimdeki karışıklığı, kendi karışıklığıyla arttıran bu şehirde ne olursa olsun yaşlanmamak. Nerede, nasıl, ne şekilde ve kimlerle yaşamak istediğime dair ayrıntıları bende kalsın. Hayalim gerçekleştiğinde söylerim.

Düşündüm de hayal kurmamak diye bir şey yoktur aslında. Sadece herkesin hayallerinin boyutları, yaşama dökülüş anları, şekilleri, önem sıraları farklıdır. Hayat bir şekilde devam ediyor sonuçta ve biten, unutulan, hatırlanmayan bir hayalin yerini mutlaka ama mutlaka bir başkası alıyor. Ne de olsa zaman zaman bizi ağırlığıyla boğan yaşam, ancak hayallerle hafifleyip daha yaşanılır oluyor. Düşlerinizin gerçeklerin ağırlığından ezilmediği, gerçeklerinizin düşlerin fazlalığından göz ardı edilmediği nice günlere…

Ve eğer kabul ederlerse bu sefer topu aynadaki ben, bir delinin güncesi ve kördüğüm’e atıyorum. İster tutun ve yazın, ister bırakın geçip gitsin yanınızdan…

Resim: loadtr.com