ENGİN YÖRÜKOĞLU'NA...

En deli dolu dönemlerimde tanımıştım seni. Aklımın başında olmadığı, ayağımın yere basmadığı, yönümü bulamadığım için çoğu zaman yanlış yollara saptığım zamanlar. En çok bu yüzden tartışırdık ya zaten, en çok bu yüzdendi aramızdaki bütün inatlaşmalar. Oysa bilirdim bütün sert çıkmalarının, kimi zaman ağır gelen sözlerinin nedenini içten içe. Bilirdim beni sevdiğini, bana verdiğin değeri. Sadece bir patron olarak iş vermemiştin sen bana, evsiz kaldığım zamanlarda evini açmıştın, yalnız hissettiğim anlarda bir abi hatta bir baba gibi yüreğini. Kendi babama yapamadığım şımarıklığı, çocukluğu yapmıştım sana her seferinde. Ve ne acı bir tesadüf ki seni bir çocuk bayramında kaybettim.

Türkiye en iyi sanatçılarından, davulcularından birini, Moğollar can yoldaşını kaybetti dün sabah. Bense beni ben yapan değerlerden birini, geçmişimin önemli bir sayfasını, abimi ve hatta bir anlamda babamı. Şimdiyse bende kalan, uzun zamandır yüzünü görmeyen gözümün, sesini duymayan kulağımın, telefona bir türlü varmayan elimin, verdiğim önemi söze dökemeyen dilimin, değerini bilemeyen yüreğimin vicdanı...

Artık çok geç olduğunu bilsem de, bir umut ya işte belki oralardan duyarsın sesimi. Bana kattıkların, varlığın, yaşadığın ve yaşattıkların için sağol Yörükoğlu. Çok ama çok teşekkür ederim.

Görsel: Buradan alınmıştır.