12092011

İnsanlar ölsün diye değil, yaşasın diye savaşmak...Böyle bir şeyin mümkün olduğuna inanabilir mi insan gerçekten? Birini öldürmek sadece onun canını almak değildir. Ölümü düşünerek başlarsın öldürmeye. Etrafında teker teker yere düşer bedenler. Hedef şişeleri gibi öylesine öldürülmüşcesine...

Dışarıda o kadar çok insan ölüyor ki inan senin hayatta olman ya da olmaman hiç kimsenin umurunda değil. Sen kimseyi öldürmediğini sanıyorsun değil mi? Tıpkı hala ölmediğini sandığın gibi. Oysa ölümü düşünerek sen de başlamıştın öldürmeye. Savaş atılan ilk kurşunla başlamaz. Savaş önce akla düşer. Cinayet de öyle. Öldürmek üzerine düşünmeye başladığın anda birileri de ölmeye başlar. İstek ve korku aynı güçte yer alır. Ölümü isteyenle ölmekten korkan...Ölenle öldüren aynı kişidir aslen. Sen de herkes gibi kendini kandırıyorsun biliyorsun değil mi? İnsanlar yaşasın diye savaşmak kadar büyük bir yalan yok bu dünyada. Savaş ya vardır ya yoktur. Bir kez çıktı mı artık durduramazsın. Savaşanları öldürmekten alıkoyamazsın. Ne için savaştığının önemi kalmaz bir süre sonra. Niye savaştığını unutacak kadar karışır kafan. Sadece savaşı düşünürsün. Sadece ölmeyi ya da öldürmeyi. Ölmemeyi ya da öldürmemeyi değil. Akıl hep olumsuzu onaylar savaşta. Cesetlerin üzerinden atlarken, evler yanarken, ölüler bile çığlık atarken o mahşerin içinde hayat hakkında düş kurmak mümkün mü?

***

Peki bir şey değişecek mi? Hayır! Yeni hesaplar oluşacak bir yandan. Yeni hedefler, yeni kinler, yeni öçler. Söylemiştim değil mi, hayat kendini tekrar etmeyi çok sever. Eğer insan yaşananlardan ders almayı seçseydi, her şey bambaşka olurdu. Ama herkes kendi kitabını yazmanın peşinde. Söylenmiş tüm sözler sonsuza dek tekrar tekrar söylenecek. Önemli olan senin hangi sözü tekrarlamayı seçeceğin.


ŞAHBAZ’IN HARİKULADE YILI 1979
MİNE SÖĞÜT

Görsel: Özge Baki