"TAKINTILI" BİR GÜN

“Kızım yasta mısın sanki, neden sürekli siyah giyinip duruyorsun ki” cümlesinin üzerine gülümseyerek kapıyı çekip çıktı evden. Bu sorunun bilinmeyen bir cevabı yoktu, ama her zaman aynı kelimelerle sorulurdu annesi tarafından. Oysa en iyi annesi biliyordu neredeyse siyahtan başka bir renkte kıyafeti olmadığını...Galiba annelerin hoşlarına gitmeyen durumlar hakkında, cevabı bildikleri halde sık sık dile getirmekten hoşlandıkları el altında bekleyen soruları var” diye düşündü otobüse doğru koştururken.

İnsanları mümkün mertebe bekletmemek gibi bir huyu olduğundan para üstünü alarak hemen arkaya doğru ilerleyip oturdu. Madeni paraları bozuk para çantasına, kağıt paraları da değerine göre sıralayıp, gayet düzgün bir şekilde cüzdanına yerleştirdi. Zaman alıcı bir işti bu ama yırtık, katlanmış, buruş buruş paralara dayanamıyordu ve sırf bu yüzden ceplerine para koymadığı gibi cüzdanını da paraların kıvrılmadan düzgün bir şekilde yerleştirilmesi için büyük seçmişti. Koltuğa iyice yerleştikten sonra mp3’ünü çıkartıp yaklaşık 10 gündür araya başka bir şarkı karıştırıp da tadını bozmadan dinlediği şarkıyı buldu. Mp3’ünde o kadar şarkı olmasına rağmen nasıl her seferinde tek bir parçaya odaklanıp uzun bir süre sadece o şarkıyı dinlediğine, o şarkı üzerine düşünüp, senaryolar kurup, cümleler karalayıp kafasında kendi kliplerini çekebildiğine zaman zaman kendisi de şaşırıyordu ama böyleydi işte...

Otobüsten iner inmez arkadaşıyla buluşacağı cafeye gitti. Her zamanki gibi yine buluşma saatinden çok önce gelmişti. Geç kalmaktansa erken gelmek daha iyidir, diye geçirdi içinden ve uygun bir masaya geçip oturdu. Kahvesini söyleyip kitabını çıkardı çantasından. Siyah bir kitaptı bu ama bir dost eli değmişti üzerine, bir dostun yüreğinden gelmişti, belki de bu yüzden çok sevmişti içindeki öyküleri biraz karamsar oldukları halde. Açıp ilk sayfasında yazılan notu okudu bir kez daha. Kitapların üzerine yazmaktan, yazılmasından hiç hoşlanmazdı aslında, satırların çizilmesinden, kitap kenarlarının kıvrılıp bükülmesinden, sayfaların yırtılmasından...Sırf bu yüzden yanında taşıdığı kırmızı bir defteri vardı; kitap üzerinde beğendiği cümlelerin altını çizmek yada birkaç satır eklemek yerine bu deftere not alırdı. Ama işte bir dost eli değmişti ya bu kitabın sayfalarına, ses etmedi, bu seferki gerçekten farklıydı.

Kitabı açıp yeni bir öyküye başlamaya niyetlendi ama öykünün uzunluğunu görüp, arkadaşının gelme saatini hesaplayınca vazgeçti. Başladığı zaman öykünün sonunu getirmeliydi, yarım bırakmayı, bölümü bitirmeden sayfa arasına ayracı koymayı, bir öykünün ortasından devam etmeyi sevmiyordu. İllaki yeni bir öyküden, bir sonraki bölümden hadi o da olmadı diyelim yeni bir paragraftan başlayacaktı. Sadece bu huyu yüzünden arkadaşları teker teker salonu terk ettiği halde ısrarla sonunu getirdiği filmleri, hiç tarzı olmadığını anladığı ve beğenmediği halde 'mutlaka belleğimde yer edecek bir cümle vardır' inadıyla sonunu getirdiği kitapları düşünerek gülümsedi.

Derken telefonu çaldı, arkadaşıydı arayan ve 7 dakikaya orada olacağını haber veriyordu. 7 dakika mı diye düşündü telefonu kapatır kapatmaz, neden 4 veya 8 değilde 7 dakika acaba? Tek rakamlarla arasında nedenini bilmediği ve işin aslı hiç te merak edip sormadığı bir soğukluk vardı. Çift rakamları seviyordu o. Rakamlarla ifade etmesi gereken olası durumlarda tercihleri hep öyle olmuştu. Ha bir de küçük harf takıntısı vardı ki evlere şenlik. Normal şartlarda eğer mümkün olsa sadece küçük harfleri kullanıcaktı, cümle başlarında bile, ki kendi yaşamsal ve yazınsal alanında bunu yapıyordu zaten. Ama buna rağmen cep telefonundan mesaj atarken asla küçük harf kullanmıyordu ve bunun cevabını da tam olarak bilmiyordu.

İşte geldim, diyerek boynuna atlayan arkadaşının sesiyle toparlandı düşüncelerinden. Arkadaşı daha oturmadan her zamanki gibi masayla ilgili yorum yapmaya başlamıştı bile. “Yahu burası boştu ben de buraya oturdum, illa duvar dibi, cam kenarı ve benzeri yerlerde mi oturman gerek. Ne takıntılı insansın sen yaaa benim gibi biraz rahat olsana” diyerek susturdu arkadaşını kendi söylediğine kendisi de inanmayarak. Ve kendisini takıntılı ama hoş bir sohbetin kollarına bıraktı.


*Sevgili aşk böcükleri serzeniş ve kuzu tarafından mimlenmiştim vakti zamanında. Daha yazamadan üzerine sevgili yalnızlık okulu tarafından da aynı mim’i kafama yemiştim. Evet işte garip, takıntılı huylar mimi ve ben. Öncelikle mimi yollayan arkadaşlardan bu gecikme için özür diliyorum. Sonrasındaysa zaman aşımına uğramış bu mimi kimseye paslamadan burada noktalıyorum.