HAYATTAN NELER ÖĞRENDİ/MİM

“Hayattan neler öğrendin?” diye sormuştu bana sevgili Özlem geçmiş zaman mimlerinden birinde. Düşününce çok şey demek geçiyor içimden ki şu anda bulunduğum hal ve gidişata bakarsak öyle de aslında bir nebze. Ama hala bil/e/mediklerimi hesaba katarsak hiçbir şey de diyebilirim; bildiklerim bil/e/mediklerim yanında öylesine az ki...

Ama bildiğim ve emin olduğum birşey var ki; öğrenmek hiçbir zaman sona ermiyor, hayat yolculuğu devam ettiği müddetçe tökezlediğimiz, üzerinden atlayıp ilerlediğimiz, kimi zaman başında beklediğimiz her taş mutlaka ama mutlaka bize iyi kötü birşeyler katıyor, katmaya devam ediyor. Yazdıklarımın çoğu yaşadıklarımdan, etrafımda yaşanıp da şahit olduklarımdan dökülen kelimeler. O halde o kelimeler üzerinden bakmaya çalışayım bende neler öğrendiğime ve hala öğreniyor olduğuma...

*Hayatın aslı kendi içimizde aslında. Hayatın aslı biziz. Bu nedenle başkalarından önce kendimizi tanımalı, kendimizi bilmeliyiz. Ve eğer bir beklentimiz varsa hayattan başkalarından önce kendimize kendimiz hak ettiğimiz değeri vermeliyiz. (Yolculuk)

*Hepimiz aynı değil miyiz başından beri. Başladığımız yol da aynı, yolun sonunda varacağımız kapı da. Farkımız bu yolu nasıl geçtiğimizde, nasıl ilerlediğimizde sadece. Bu hayatta hepimiz, gerçeğimizle varız evet, ama düşlerimiz kadar, düşlerimizle yaşarız. O nedenle ne gerçeğin düşlerle bölünmesine ne de düşlerin gerçeğin altında ezilmesine izin vermemeli. İşte bu çok ince bir denge...( Yolculuk)

*Nerede ve nasıl olursa olsun bir eli aklında, diğer eli yüreğinde yaşamalı insan. Ne aklının izinden şaşmalı sapsa bile zaman zaman yanlış yollara, ne de kulakları duymasa da bazen hayatın nabzını ta derinden, yüreğinin sesinden vazgeçmeli...( Yaşarken)

*Yanımızda yamalı bir bohça gibi taşımak yerine yaşamalıyız hayatı. İyisiyle, kötüsüyle dibine kadar yaşamalı, yaşatmalı...( Yamalı Bohça)

*Ne geçmişten vazgeçmek mümkün ne de geçmişle sürekli içiçe yaşamak.Yarım kalmış bir hayatın üzerine yeni bir öykü inşa edilemeyeceğine göre kapanması gereken kapıları bir an önce kapatmak ve bugünü yaşamak lazım kendimizden ve geçmişimizden kaçmayarak...( Zaman Kesikleri)

*Hepimiz çoğu zaman görmezden gelinen, boş verilen bir yalnızlık taşırız içimizde kendimizden bile sakladığımız...Ama boş verilmiş bu yalnızlık asla “boş” değildir işte çoğu zaman bunun farkına varamayız. ( Yalnızlığa Dair)

*Yaşamak önce kendi öykümüzü yazmaktan başlar. Ertelemekse içimizde yumağı büyütür sadece...( Yağmur Bulutu)

*Sorular çoktur ve çoğu zaman da cevapsız gelir bizlere. Ama bütün cevaplar aslında bir şekilde hayatın içindedir, kendi içimizde...( Soru Ve Cevap)

*Yaşam gibi ölümde bir bağ oluşturuyor aslında insanlar arasında. Kalıp da gidenler arasında başkalarının anlamayacağı tuhaf bir bağ...( Sessiz Bir Bağ)

*Unutmak diye bir şey yok aslında. Sadece zamanın salladığı hayat denen koca bir salıncakta, bir orada bir burada, bir geçmişte bir şimdiki anda yer alıp, alışmak var. Unutmadan, unutmuş gibi yapmak...( Salıncak)

*Mutluluk o kadar basit ve küçük bir şey ki çoğu zaman belki de bu yüzden görmeden geçiyoruz ve yaşayamıyoruz içten içe...( Mutluluk=6TL)

*Zamanla hep bir yarış halindeyiz hep. Sürekli yetişememekten şikayetçi, sürekli geç kalmaktan telaşlı. Ama şöyle bir durup da düşündüğümüzde bu koşuşturma içersinde zamanın değil de aslında çoğu zaman kendi kendimizin hem kurbanı hem de celladı oluyoruz...( Kurulu Saat)

*Hayat bir tekerleme gibi...Dilimiz döndüğünce yaşamaya, yaşatmaya çalıştığımız. Hiç birimizin bir diğerinden bir farkı yok aslında çünkü hepimiz dilimizin dönmediği yerlerde tekrar denemek yerine hep geçmişe sığınıyoruz...( Kendime Sataşmalar)

*Her şeye rağmen aşk hala var ve bunu bilmek bile yaşamak için en büyük, en yeterli neden...( Hala Aşk Var Mı?)

*Ve aşk akıl işi değil kesinlikle. Sadece yürek işi...( Hayalet Dünya)

*Bazı soruların gerçekten cevaplanabilmesi için belki de gerçekten sorulması ve yaşanması gerekir. Gerçekten sorulmadan ve yaşanmadan verilecek cevaplar belki de yarım ve eksiktir. ( Cevap/Sız Sorular)

*Uzun cümlelere sığdırmak yerine belki de kısa cümlelerle yaşamalı, yaşatmalı hayatı akıp giden zamana inat...( Aklımın Gitmeleri)

Burada bitmiyor elbet. Yazmakla, düşünmekle, konuşmakla bitmez de zaten. Ama sadece yaşayarak öğrenebileceğimizden, “yaşamalı” diyerek son noktayı koyuyorum. Zaman aşımına uğramış bu mimi de yazmak isteyen herkese yolluyorum.

*P.S: Bu arada doğum günü çocuğu YALNIZLIK OKULU’nu bir kez daha buradan kutluyorum...

Görsel: Deviantart