BUGÜNLERDE...

"Her şey bir anda olmuştu; ağzından kelimeler nasıl döküldü anlamadı bile adam… Kadın onu aldatmıştı… Biliyordu adam aldatıldığını yıllardır, ama söylemiyordu… Kadın, aldatmış olduğunu yüzüne bir tokat çarpan adama baktı… Yıllardır biliyordu adam onu aldattığını ama neden şimdi söylemişti…Adam kısık sesiyle sadece “neden ?” diye bildi ve kadın anlatmaya başladı…“Her şey ilk… "

Bugünlerde iyice soğuk olmaya başladı farkında mısın? Gökyüzüne çevirme hemen başını, havalardan, gelip de her an kalkacak bir misafir gibi davranan kışın soluğundaki, o keskin soğuğundaki günlerden bahsetmiyorum. İçimizdeki üşümeden söz ediyorum ben daha çok. Uzun zamandır gözlerinde yakaladığım donuk bakışlardan, kendi yüzümde denk geldiğim umarsız gülüşlerden, birbirimize artık değdirmediğimiz ellerimizden, kelimelerimizden sonra kendi kendine dökülüp de ağızlarımızdan, diğerimize ulaşamadan kırılıveren ve bizi sözsüz bırakan kelimelerimizden...

Sahi ne zaman bırakmıştık biz seninle konuşmayı... Susmanın bir meziyet, bir erdem olmadığı duraklara hangimizin kelimeleri daha önce ulaştı? Yoksa cevaplar mıydı yanıtlandıkca sorularımızı arttıracağından korktuğun...Sessizlik örtüp de kapatır mı sandın içimizde açılan, kanayan yaraları...Üzerimize sinip kalmış olan hangi doğrunun ağırlığı sence? Sahi önce hangimiz diğerine bu suskunluğu bulaştırdı?

Ne diyordum herşey ilk...bugünlerde iyice soğuk olmaya başladı farkında mısın? Sıcacık bir kahve olsaydı mesela şimdi, dumanında önce kelimelerimizi ısıtsaydık sonra da içimizi. Sonra sen ellerini uzatsaydın bana, içinde yüreğimi bulsaydım eskiden olduğu gibi. Sen sormadan ben anlatmaya başlasaydım. Ben sormadan sen konuşmaya. Başka yerlerden, başka gözlerden bakmasaydık da sadece kendi içimizden, yüreğimizden görseydik birbirimizi.

Sahi en son ne zaman böyle yürekten bakmıştın bana? Olduğun gibi bakıp da, olduğum gibi görmüştün beni. Görmek miydi bu kadar zor olan yoksa görünen mi korkutmuştu seni, gördüğünü kabul etmek mi zor ve fazla gelmişti hayatlarımıza? Kimi zaman bir bakış bile yeterken tüm kilitleri açmaya, tam da yüreğinin orta yerine değip de geçerken bütün yaşanmışlığım, neydi benden esirgediğin? Hangi kapının ardında kilitli kaldık biz söylesene, bildiğim gibi sevmek ne zaman böylesine can yakmıştı?

Ne diyordum herşey ilk...bugünlerde çok üşüyorum biliyor musun? Aslında uzun zamandır böyleyim ben. Uzun zamandır başka ellerde arıyorum eksik kelimelerimi, başka bakışlarda görmeye çalışıyorum seni, başka bakışlardan bekliyorum sende göremediğim, duyamadığım beni. Ben kendi kaçışlarımda arıyorum aslında kaybettiğim herşeyi. Canım yandıkça can yakıyorum işte, en çok kendimden kaçarak belki de...Neden mi dedin? Sahi sen kendinin bile hiçbirşeyi ol(a)mamak nedir bilir misin? Hay allah eldivenlerimi unutmuşum bak yine. Çok üşüdü ellerim. Uzatsam sana ısınmak için, bana ellerini verir misin?

***Yalnızlık Okulu bu sefer ancak bu kadar oldu, bu kadar becerebildim, o güzel hatrına...Kusura bakmayasın...

Görsel: http://fb101.deviantart.com/