KÜÇÜK ARIMAYA...

Sevgili Bekriya’nın çocukluk anılarıyla ilgili serisini keyifle takip ederken ve içten içe acaba bende mi yazsam diye düşünürken bir baktım ki bu konunun da mimi çıkmış zaten.Üstüne üstlük ben sağda solda okuyup da bu konuda beni de mimleyin diye kıvranırken meğersem çoktan sevgili kelebenk tarafından mimlenmişim de...İçimden bir his mim konusunu biraz değiştirip kendime göre yazdığımı söylese de bu şekilde yazmış bulundum bir kere. İşte küçüklüğüme dair aklıma gelen ilk detaylar...

*Çok hareketli bir bebekmişim. Öyle ki elimin ayağımın durmaması sayesinde doğuştan varolup pusuya yatmış olan kalça kemiği çıkığım kısa sürede fark edilmiş ve erken tedavi sonucu sakat kalma ihtimalim ortadan kalkmış. Tedavi sırasında yaklaşık 3 ay kaldığım özel klinikte bebeğin annesi bile olsanız sık sık görme ve bebeğin yanında kalma şansınız olmadığı için, kısa sürede benimle birebir ilgilenen özel hemşireyi anne belleyip, taburcu olurken öz öz anneme feryat figan ağlayarak gitmişim. Bunun üzerine de henüz 20 yaşında ve başka bir ülkede eşi dışında tanıdığı kimse olmadan yaşayan annem, bu çocuk beni unuttu diyerek günlerce gözyaşı dökmüş. Hastane tedavisi bittikten sonra da bacaklarımda yaklaşık 1.5 sene boyunca özel bandajlar takılı kalmış ki bunlar sayesinde uzun bir süre bir balerin edasında bacaklarımı açarak oturma, her türlü ilginç bacak hareketlerini yapma gibi becerilere sahip olmuşum.

*Aynı zamanda çok da huzurlu, kendi halinde ve rahat bir bebekmişim. Annem çoğu zaman benim uyandığımı kendi kendime gülme, eğlenme, konuşmaya çalışma, çeşitli sesler çıkarma vb durumlardan anlarmış. Hatta çok hareketliliğimin henüz farkına varmamış olan annem birgün beni masanın ortasında bırakıp 2 saniyeliğine odaya gidip döndüğünde kendisini yere düşmüş olmama rağmen gülücükler eşliğinde karşılamışım. Bu arada anneminde özel ilgisi sayesinde 6 aylıkken konuşmuşum ki o gün bugündür de konuşuyorum ne yazık ki...

*O sıralarda alman televizyonlarında gösterilen “arı maya” çizgi filmini o kadar severmişim ki bittiği an evde feryat figan koparmış. Bizimkiler en sonunda arı maya’nın oyuncağını almışlar bana ve çizgi film bittiği ve benim salya sümük ağlamaya başlayacağım an elime tutuşturmuşlar. Sanırım dünyadaki en mutlu çocuk o an ben olmuşumdur. O günlerden kalan tek ve en özel oyuncağım olarak arı mayam hala odamda başköşede ağırlanmaktadır. Bu arada beenmaya ismi de blog işlerine ilk bulaştığım zamanlarda arı mayanın almanca versiyonunun yanlış yazılıp da düzeltilemediği halidir bilginize...

*İlk çocuk olma avantajını iyi bir şekilde değerlendirdiğim söylenebilir.Küçüklüğüme dair inanılmaz sayıda fotoğrafım vardır ki bu fotoğrafların her birinde inanılmaz şık, renkli ve güzel giyinmiş halde anne ve babamın uygun gördüğü poz ve şekillerde gözükmekteyim. Zamanında fazlasıyla yapılmış olmasından belki de şu anda ne fotoğraf çektirmeyi seviyorum ne de şık, renkli ve de güzel giyiniyorum...

*Hareketliliğim ve kabına sığmaz hallerim erkek kardeşimin ani ölümüyle sona erdi diyebilirim. Bir çocuklarını kaybeden anne ve babanın diğer çocuklarının üzerine sakınma ve koruma içgüdüsüyle fazlaca düştüğü bir çocukluk geçirdim. Günlerim uzun süre balkon demirlerinden sokakta oynayan çocuklara bakarak ve de imrenerek geçti. Birakın sokağa çıkmayı oyun oynamaktan ve çoğu çocuğun başarıyla gerçekleştirdiği sokak aktivitelerini yapmaktan bile bihaber olduğum, ilk defa tek başıma hemen evin yanındaki bir parka gidip orada yüzüme çarpan bir salıncak nedeniyle ağzım burnum kan içinde gerisin geri dönmemle de kanıtlanmıştı.

*Şimdi düşününce kitaplarla olan yakın ilişkimin temelleri belki de bu zamanlarda atılmıştır. Evdeki mecburi kalış zamanlarımı kitap okuyarak geçirme hali birara öyle tavan yapmıştı ki bir arkadaşımın doğumgününden, sırf bir kenara çekilip de kitap okuduğum için kovulup gayet kırgın ve ağlamaklı bir şekilde eve gittiğimde bir de üzerine annemden “sen nasıl bir çocuksun, herkes gibi eğlensene” şeklinde azar işittiğimi hala bugünmüş gibi net hatırlarım.

*Okul zamanlarında pamuk prenses, külkedisi ve bilumum masal kahramanlarını çeşitli gösterilerde ben canlandırmışımdır. Gerçi ilkokulda başka bir kızın aşırı ağlama ve inadı nedeniyle iki pamuk prenses ve yedi cüce şeklindeki halimiz, ortaokul hazırlıkta ise ben külkedisiyken prensin benden daha kısa boylu olması ve daha da kötüsü inanılmaz saf ve duru bir güzelliğe sahip, tamamen nur yüzlü bir arkadaşın “kötü kardeş” rolüne seçilmiş olması trajikomik vakalardır.

*Küçükken çok istememe rağmen bir bisikletim olmadı. Nedenini yazmama gerek yok sanırım. Bir marketimiz vardı ve bende okul çıkışlarında babama yardım etmeye giderdim. Marketin arka tarafında da yine kocaman bir depo vardı ki mahalle çocukları akşamları bisikletlerini bu depoya bırakırlardı. Bende gün içersinde tabiki babam markette yokken deponun ve marketin içersinde bu bisikletlere binerdim. Gerek babama gerek bisiklet sahiplerine yakalanmalarımı, sağa sola çarpıp hem bisiklete hem markete verdiğim zararları saymıyorum bile. Anlayacağınız bisikleti olmadığı halde hemen hemen her marka bisiklete binmiş biri var karşınızda...

Belleğimdeki anı kutusu açıldı ya bir kere, üsttekileri alıp yazdıkça alttakilerde ortaya çıkıyor bir bir. Uzun zamandır düşünmediğim ayrıntılar, anlar, anılar geliyor aklıma ve gülümseyerek hatırlıyorum çoğu şeyi. Elbetteki bu konu burada bitmez, anlattıkça anlatası gelir insanın, uzar gider ama sanırım çocuk beenmaya’nın artık veda etmesinin vakti geldi de geçiyor bile. Son olarak çocuk beenmaya blog sayfalarında şöyle bir koşturduktan, arkadaşlarıyla saklambaç, yakantop ve seksek oynadıktan sonra evine dönmeden önce sevgili Mehtap P.G; Biraz ve Vladimir’e uzatıp da elini mimim sende dedi...


Görsel: http://www.propoliboya.net/